Սովորենք հայոց լեզու
Դասագրքային ճշմարտություն է. հականիշները լեզվական նույն մակարդակում են. գոյականի հականիշը գոյական է, ածականինը՝ ածական… Ֆիզիկայում պլյուսն ու մինուսն են իրար ձգում: Այսինքն՝ նույն մակարդակում են: Սակայն ֆիզիկան թողնենք ֆիզիկոսներին: Իսկ լեզուն, մեր հայոց լեզուն հզոր զենք է: Հայոց լեզուն ամեն ինչ հիշում է: Հայոց լեզուն մատնում է ստախոսին, վախկոտին, գավառացուն: Հայոց լեզուն ցույց է տալիս բոլորիս մտավոր մակարդակը:
Այսօր կխոսենք «ժողովուրդ» բառի մասին, որ հաճախ է չարչրկվել մեր քաղաքական խոսույթում (դիսկուրսում):
Դիտարկենք երկու կարգախոս՝ «Իմ կուսակցությունն իմ ժողովուրդն է» (Ռոբերտ Քոչարյան, 1998 թ.) և «Հայաստանն իմ օջախն է, ժողովուրդն իմ ընտանիքն է» (Նիկոլ Փաշինյան, 2019 թ.):
Առաջինի դեպքում «ժողովուրդ» բառը հակադրվում է «կուսակցությանը», որովհետև սույն կարգախոսով նախընտրական պայքարի մեջ մտնող մարդն օրինակարգության խնդիր ուներ և փորձում էր ժողովուրդը՝ դեմոսը, օգտագործել ապօրինությունը թաքցնելու համար: Կասկածից վեր է, որ Ռ. Քոչարյանը ժողովրդի իրական աջակցություն երբեք չի ունեցել, սակայն ժողովուրդ հասկացույթը հակադրելով կուսակցությանը՝ փորձել է ստեղծել չունեցած օրինակարգության պատրանքը:
Ն. Փաշինյանի արդեն քննադատված սույն կարգախոսում ժողովուրդ հասկացույթը նույնպես պատահական չէ: Հենց ժողովուրդը մերժեց նախկիններին և նրան իշխանության բերեց, և սա անհերքելի փաստ է: «Թավշյա» հեղափոխության պաթետիկ խոսույթի անքակտելի մասն էր նաև «ժողովրդի վարչապետ» բառակապակցությունը: Եվ ահա պատեհ-անպատեհ կրկնելով բառը՝ առայժմ օրինակարգության խնդիր չունեցող վարչապետը փորձում է բոլորիս հիշեցնել ժողովրդի աջակցության մասին: Աջակցություն ու՞մ. իհարկե, իրեն:
Ինչպես տեսնում ենք, երկու դեպքում էլ ժողովուրդը ոչ թե իշխանության սուբյեկտ է, այլ օբյեկտ:
Մեկ զուգահեռ ևս. երկու կարգախոսում էլ «իմ» բառաձևը գործածված է 2 անգամ: Հիշեցնեմ՝ իմ-ը ես-ի սեռական հոլովն է: Իսկ «ես» արմատով ի՞նչ բառեր ունենք: Թվարկենք՝ եսասեր, եսակենտրոն, եսական…: Բայց ամենալավը սա է՝ եսաբանել (իր եսը ելակետ ունենալ)…
Առայժմ այսքանը:
Մարիամ Կիրակոսյան