Բայց Վահագն Խաչատուրյանի՞ն ինչն է ստիպում մտնել այդ կեղտոտ խաղի մեջ ու խաչ քաշել իր իսկ անցած ճանապարհի վրա։

․․․Իսկ ահա «Նիկոլ-դավաճան» վանկարկումները քարոզչական տեսանկյունից շատ շահեկան են՝ համարյա Թուրքիայի դրոշ վառելու նման մի բան։

Օրինակ՝ ինչո՞ւ պիտի ժողովուրդը կարևորեր պետության ապագա ղեկավարի կրթությունը, եթե տարիներ շարունակ պետական քարոզչամիջոցներով ու ռեսուրսներով ծաղրում էին առաջին նախագահի «տասը լեզու իմանալը»․․․

Ընկալումները, իհարկե, չափազանցված էին, բայց այնպես էլ չէր, որ «կեսը Սաշիկինն ա, կեսը Միշիկինը» տիպի անեկդոտներն ընդհանրապես որևէ հիմք չունեին։

Արևմուտքն ավելի արմատական լուծումների կողմնակից էր, իսկ Ռուսաստանին ձեռնտու էին կոսմետիկ փոփոխությունները․․․ 

Փաստորեն ժողովրդին բաց տեքստով ասվեց՝ «վերջ, այլևս իշխանափոխության հույս չունենաք․․․»։