«Մենք այսօր ունենք ոչ միայն ռևանշի ձգտող կառավարություն՝ Ադրբեջանում, այլև ռևանշի ձգտող ժողովուրդ՝ Ադրբեջանում։ Այս երկու հանգամանքը, երբ միանում են իրար հետ, պատերազմի վերսկսման վտանգը շատ ավելի մեծ է լինում։ Կառավարությունն այսօր պետք է խոստովանի, որ երկու տարվա ընթացքում սխալ քաղաքականություն է վարվել այս հարցի շուրջ և պետք է ընդունի, որ պատերազմի վերսկսման առումով ունենք ավելի վտանգավոր իրավիճակ, քան ունեցել ենք երկու տարի առաջ»:
Շքեղ վերլուծության հեղինակը Ռոբերտ Քոչարյանն է:
«ՉԻ». Այնուամենայնիվ, Քոչարյանի մոտ ինչ-որ բան հեռացրել են: Օրեր շարունակ պատրաստվել հարցազրույցի, հրավիրել միայն ամենավստահելիներին, անգամ դրանից հետո խիզախություն չունենալ ուղիղ եթերով այն հեռարձակել, բայց, միևնույն է, վերջում այս որակի մտքի գոհարներ ներկայացնել:
Ի՞նչ է նշանակում Հայաստանի իշխանությանը քննադատել, թե Ադրբեջանում ունենք ռևանշի ձգտող կառավարություն և ժողովուրդ: Ինչ, կրկին 2016 թվականի նման տարածքներ կորցնեինք, որ ռևանշի ձգտումը մի փոքր մեղմվե՞ր:
Հասկանալի է, որ Քոչարյանի սիրտը դա էր ցանկանում, որ կարողանար իր մեդիաների միջոցով լուտանքներ թափել իշխանությունների հասցեին, բայց, ավաղ, նրա երազանքները չիրականացան:
Եվ քանի որ հուսախաբ է եղել, շատ լուրջ խաղաքարտ է կորցրել, առանձնապես ուշադրություն չի դարձնում, թե ինչ է ասում-խոսում:
Ադրբեջանի ցանկացած կառավարություն և այդ երկրում ապրող ժողովուրդը միշտ էլ ձգտելու են ռևանշի, քանի հետ չեն նվաճել Արցախը: Պետք չէ զբաղվել քաղաքական մեյմունությամբ և դա բացատրել կիրթ ասելով կամ չասելով:
Նույն Քոչարյանը Ալիևի հորը տեսնելիս այնքան լայն էր բացում բերանը, կարծես «Սպասիր ինձ» ծրագրի շրջանակներում հարազատի գտած լիներ: Դրանից ոչ ոք չէր եզրակացնում, թե Քոչարյանը փորձում է ուժեղացնել Ադրբեջանում առկա ռևանշի տրամադրությունները:
Ամենայն հավանականությամբ, մենք գործ ունենք «սայթաքում ըստ Ֆրեյդի» իրողության հետ: Քոչարյանի մտքին միշտ էլ եղել է զիջումներ անելը, որպեսզի Ադրբեջանում ռևանշի տրամադրությունները նվազեն, բայց հիմա դրանք վերագրում է գործող իշխանություններին: