«Պարտությունը իմն է, ես ամբողջը վերցնում եմ իմ վրա միայն մի բանի համար, որ դուք ձեզ պարտված չզգաք։
Պարտությունը՝ ինձ, հաղթանակը՝ ձեզ»։
Կենացի հեղինակը Նիկոլ Փաշինյանն է:
«ՉԻ». Անգամ կարելի էր ծափահարել, եթե վերոհիշյալ տողերը մաս կազմեին հրաժարականի տեքստին: Բայց ավաղ՝ ոչ: Տողերը մաս են կազմում քաղաքական նոր հայտին:
Այսինքն` ես պարտվել եմ, դուք` հաղթել, բայց եկեք այս կենացով սահմանափակվենք, և ես էլի պաշտոնավարեմ: Իսկ եթե դու էլի որոշես պարտվել, մենք որքա՞ն անջատվենք՝ կարծելով, որ միևնույն է՝ հաղթել ենք:
Այս տողերը ոչ միայն անարգանք են Հայաստանի քաղաքացիների նկատմամբ, ոչ միայն անարգանք են իրեն դեռ հավատացողների հանդեպ, այլև անարգանք են բանականության նկատմամբ՝ անկախ ազգությունից, կրոնական և սոցիալական պատկանելությունից:
Կարելի էր բանավիճել, համաձայնել կամ չհամաձայնել, եթե Փաշինյանը ասեր, որ մեղավոր են Լևոն-Տեր Պետրոսյանը, Քոչարյանը, Սերժ և Արմեն Սարգսյանները, բայց այս դեպքում իմաստ չունի: Կարելի է միայն մի լավ կոնսիլիում հրավիրել, որը կպարզի, թե ինչ է կատարվում Փաշինյանի գլխի հետ: