Կոմիտաս վարդապետ Հովնանյանն իր ֆեյսբուքյան էջում գրել է. «Հին Հայաստանում կային արալեզ շներ, որոնք վերքերը լիզելով, բժշկում էին վիրովոր զինվորներին, հիմա ունենք հետույքալեզ շներ»:
«ՉԻ». Արդեն ուշ է, Տեր հայր: Սա գրել է և միայն 2 օր անց, երբ երկրային և երկնային շանթ ու որոտ է տեղացել գլխին, ստատուսում «հետույքալեզ» բառը փոխել է ավելի բարեհունչ «պնակալեզ» բառով: Դրա համար ենք միշտ զգուշացնում. սկզբից պետք է ուղեղն աշխատեցնել, հետո՝ ստատուս գրել, ոչ թե հակառակը:
Լավ, սրբագրել էր, գոնե նորմալ սրբագրեր, խեղճ զինվորներին որակել է «վիրովոր» ու այդպես էլ թողել է: Բացի հոգևոր հոտից, պետք է նաև մայրենի լեզուն էլ հարգել:
Դուք պատկերացնո՞ւմ եք, որ որևէ հոգևորական Վազգեն Ա-ի կամ Գարեգին Ա-ի օրոք իրեն թույլ տար այսպիսի արտահայտություններ: Բացառված էր: Ու ոչ այն պատճառով, որ դրա համար կարող էին կարգալույծ լինել կամ ինչ-որ կարգապահական պատժի ենթարկել:
Ոչ, պարզապես որևէ հոգևորականի մտքով նման բան չէր անցնի: Որովհետև ունեինք այնպիսի հոգևոր առաջնորդներ, որոնք իրենց վարք ու բարքով, կացուձևով, խոսքով, աղոթքով հարգանքի ու ակնածանքի վերաբերմունք էին ձևավորում Մայր Աթոռի հանդեպ: Վազգեն Ա-ն ու Գարեգին Ա.-ն իրենց գործունեությամբ օրինակ էին ծառայում մնացած հոգևորականների համար: Բարեպաշտության, էթիկայի այնպիսի բարձր նշաձող էին գծել, որ ոչ ոք չէր համարձակվում այդ նշաձողից ցածրանալ:
Դե, շատ չտարածվենք, հասկանում եք, թե ինչ ենք ակնարկում: