Պաշտպանության փոխնախարար Գաբրիել Բալայանը հայտարարել է, որ որոշ իրավապաշտպաններով առաջիկայում կզբաղվեն իրավապահները. «Ես այդ իրավապաշտպաններին համարում եմ չակերտավոր իրավապաշտպաններ: Ես անգամ ունեմ տեղեկություն, որ այդ իրավապաշտպանները կոնկրետ քայքայիչ գործունեություն են իրականացնում: Իմ պատկերացմամբ՝ նրանցից մի քանիսի մոտ հրճվանք է առաջացնում ամեն ողբերգական դեպք: Ես կարծում եմ՝ շուտով իրավապահ մարմինները կսկսեն զբաղվել այդ դեպքերով, որովհետև վիշտ ունեցող մարդու վիշտը նորից փորձում են խորացնել, տարբեր պատմություններ հորինել»:
«ՉԻ». Մենք Բալայանին միանգամից հարց տանք. ինքը գիտի՞, թե բանակում վերջին 20-25 տարում խաղաղ պայմաններում քանի զինվոր է մահացել: Առնվազն մի քանի հարյուր: Իսկ կարո՞ղ է ասել, թե բանակում զինվորներից քանիսն են սպանվել, հաշմանդամ դարձել, խոշտանգվել իրավապաշտպանների կողմից: Գիտի՞, թե իրավապաշտպանները քանի զինվորի են ինքնասպանության հասցրել: Մենք հաստատ կարող ենք ասել. ոչ մի:
Միայն այս տարի արդեն 13 զոհ ենք ունեցել, եթե ճիշտ ենք հիշում: Իրավապաշտպանների մեղքը այս դեպքերում ո՞րն է եղել: Կամ էլ, իրավապահները լուրջ-լուրջ զբաղվեցին իրավապաշտպաններով, բոլորին բռնեցին, բանտ նետեցին, դրանից բանակում զոհերի թիվը կրճատվելո՞ւ է, «դեդովշչինան» վերանալո՞ւ է:
Այսինքն, ի՞նչ դրական փոփոխություններ կկատարվեն բանակում, եթե իրավապաշտպանները չլինեն: Մենք հո գիտենք, թե ինչ կլինի. սպանությունները կշարունակեն ինքնասպանություն որակվել, ծանր հանցագործությունները կշարունակվեն կոծկվել, կամ դրանք մեջք ու թիկունք չունեցող զինվորների գլխին կբարդեք, «դեդովշչինան», արտոնյալ զորամասերը կշարունակեն մնալ: Սաղ «ցենտր» կլիներ, բայց էդ իրավապաշտպանները համը հանում են, բանակում տեղի ունեցող հանցագործությունների, սպանությունների մասին են գրում, զոհված զինվորների հարազատներին իրավական օգնություն են ցույց տալիս: Իհարկե, պետք է նրանցով զբաղվել: Չեն թողնում, որ բանակի հոռի բարքերի վրա փող աշխատողները հանգիստ քնեն: