Խաչատուր Սուքիասյանը, պատասխանելով հարցին, թե ընդդիմության հետ ինչպիսի հարաբերություններ կձևավորվեն, արդյոք կառուցողական մթնոլորտ կստեղծվի, ասել է. «Նրանք մեր հայ ընկերներն են, քույր և եղբայրներ ենք, բոլորով պետք է այնպիսի մթնոլորտ ստեղծենք, որ իրար աջակցենք, լսենք այլ մարդկանց կարծիքները և Հայաստանը զարգացնենք»:
«ՉԻ». Վերջապես մեկը խիզախություն ունեցավ խոստովանելու՝ խորհրդարանը կազմված է քույր-եղբայրներից: Մենք էլ ասում էինք՝ որտեղի՞ց այսքան նմանություն, ու ոչ այնքան արտաքին տեսքի, որքան մտածողության, վարք ու բարքի և պետականության նկատմամբ դրսևորած անտարբերության:
Իսկապես, ի՞նչ տարբերություն Հովիկ Աղազարյանի ու Գալուստ Սահակյանի միջև: Ի՞նչ տարբերություն Անդրանիկ Քոչարյանի ու Աղվան Վարդանյանի միջև: Ի՞նչ տարբերություն Լիլիթ Մակունցի ու նորաթուխ պատգամավոր Աննա Մկրտչյանի միջև: Ի՞նչ տարբերություն Վլադիմիր Վարդանյանի ու Հրայր Թովմասյանի միջև:
Պարզապես շատ անհաշտ քույր-եղբայրներ են: Իրար հայհոյում են, երբեմն ծեծում, հարևաններին կանչում օգնության, իրար դեմ բողոքներ գրում ոստիկանություն ու դատարաններում պնդում, որ քույր-եղբայրները անպայման դատապարտվեն:
Դե, այդպես էլ է լինում: Օրինակ՝ երբ մի բակում ապրում են միևնույն գերդաստանի մի քանի շառավիղներ: Չեն կարողանում կիսել տարածքը, ծառը, ծառի բերքը կամ ջուրը:
Հիմա քույր-եղբայրները պետք է սովորեն ապրել մի դռան ..... պես, քանի որ վերջնականապես հոգնեցրել են բոլոր նրանց, ովքեր քույր-եղբայր չեն իրենց: Իսկ սկզբի համար կարող են այցելել «Կիսաբաց լուսամուտներ» և պատմել իրենց պատմությունները. գուցե օգնի: