Եթե ձեր բանականությունը դեռ չեք կորցրել, ապա չեք կարող չնկատել, որ այսօրվա ընդդիմությունը ոչ միայն նույնքան անգաղափար է, որքան իշխանությունը, այլև իր իռացիոնալ աղմուկով օգնում է իմքայլականներին:
Քանի որ չեմ ուզում պատմական երկարաշունչ ակնարկ գրել, կարճ կձևակերպեմ:
Սկսենք խորհրդարանական ընդդիմությունից: Ի՞նչ հստակ ծրագիր են ներկայացրել արցախյան հարցը լուծելու համար ԲՀԿ-ն և ԼՀԿ-ն: Ոչ մի: Որպես նախկին և ներկա իշխանությունների հավատարիմ դաշնակիցներ նրանք լավագույն դեպքում խուսափել են այդ խնդիրն արծարծելուց: ԲՀԿ-ն հանդես է եկել որպես Գագիկ Ծառուկյանի անձնական կուսակցություն, որին առավելաբար հետաքրքրել են տնտեսական ինչ-ինչ խնդիրներ, ԼՀԿ-ն իբր ժողովրդավար և արևմտամետ է, բայց որևէ հստակ գաղափարախոսության կրող չէ, արցախյան հարցում դիրքորոշում չի արտահայտել: Ավելին, սեպտեմբերի 28-ին՝ ԱԺ արտահերթ նիստում, վարչապետին ձայնակցելով, մեկը մեկից հայրենասեր էին ուզում ներկայանալ՝ թունդ և սարսափազդու բառեր սփռելով, թշնամուն և աշխարհին սպառնալով:
Հիմա էլ, հենց այսօր, նրանց հակասական հայտարարությունները միայն մի բան են խորհրդանշում՝ իշխանության դեմ պայքարի իմիտացիա: Ինչու՞ իմիտացիա: Որովհետև շատ լավ էլ գիտեն, որ մեծ աջակցություն հասարակությունից սպասել չեն կարող: Հետևաբար փորձում են այլընտրանք ներկայանալ իշխող ուժին՝ ռուսներին հուշելով, որ իրենք կարող են փոխարինել ներկաներին:
Արտախորհրդարանականները նույնպես լավ հասկանում են, որ ուժեղ հենարան Հայաստանում չունեն: Սրանց հույսն իրենց տիկնիկավարների ազդեցությունն է, փողի՛ ազդեցությունը:
Բայց կրկնեմ՝ սրանք օգնում են իշխող ուժին իրենց գոյությամբ և «պայքարով», քանի որ հայդատականությունից, ոչմիթիզականությունից ոչ մի միլիմետր հեռանալ չեն ուզում: Ի դեպ, մե՛կ մեղադրում են վարչապետին, որ հողերը ծախեց, մե՛կ պնդում են, որ կարող էր համաձայնագիրն ավելի շուտ ստորագրել: Սակայն ոչ ոք չի ուզում խոսել պատերազմից խուսափելու մասին:
Գրեթե նույն վիճակում է հանրապետության նախագահը, որը ինչ- որ հանդիպումներ է ունեցել ինչ-որ ուժերի հետ: Սա էլ չի տեսնում իր մեղքի բաժինը: Մոտ երեք տարի է՝ նախագահ է: Հասկացանք՝ առավելաբար արարողակարգային պաշտոն ունի, բայց մեր պետության կարևորագույն խնդրի մասին կարո՞ղ էր իր կարծիքն ունենալ և ասել: Ո՛չ, չի ասել: Փոխարենը կրկնել է համաշխարհային ազգի մասին վազգենմանուկյանական ցնդաբանությունը, գերագույն հաճույքով խոսել Սևրի վաղուց մեռած դաշնագրով մեզ տրվող «օգուտներից»:
Հետո էլ բողոքում են անմիաբանությունից: Հանգստացե՛ք, տիկնա՛յք և պարոնա՛յք, բոլորդ էլ միաբան եք, անղեկ, ցաքուցրիվ, անգաղափար...
Զարուհի Գաբրիելյան