Էկոնոմիկայի նախարար Վահան Քերոբյանը ասուլիսի ընթացքում հայտարարել է. «Ամուլսարը կարող է դառնալ համար մեկ հարկատուն»:
«ՉԻ». Սա մեզ հիշեցրեց 1990-ականների սկզբի մի թևավոր արտահայտություն, երբ ասում էին՝ «Ջերմուկ» կծախենք, կապրենք:
Հիմա փաստորեն, հասել ենք մի վիճակի, երբ Ամուլսարի հույսին ենք մնացել: Մանրից սարը վերացնենք, յոլա գնանք: Ու մինչև 2050 թվից են խոսում: Մինչև 2050-ը գա ո՛չ Ամուլսար կլինի, ո՛չ էլ պետություն: Որովհետև դատապարտված է այն պետությունը, որի համար մեկ հարկատուն պիտի Ամուլսարը լինի: Ոչ թե՝ բարձր տեխնոլոգիական ոլորտները, արդյունաբերությունը, տուրիզմը, այլ հենց՝ Ամուլսարը: Իսկականից որոշել են քարից հաց քամել:
Դե եթե պիտի Ամուլսարը շահագործեք՝ անիծելով շրջակա միջավայրի հայրիկը, բերեք օրինակացնենք թմրանյութի բիզնեսը. շատ շահավետ բիզնես է, մեկին տաս շահույթ է բերում: Տրանզիտ երթուղիներ ստեղծենք, արտահանենք: Ինչո՞վ ենք պակաս Աֆղանստանից ու Կոլումբիայից: Կամ սեքս-տուրիզմը զարգացնենք. համենայնդեպս՝ էկոլոգիապես ավելի մաքուր բիզնես է: Гулять – так гулять:
Հ.Գ. Բայց Ամուլսարի հետ կապված մի խնդիր կա. բա որ ադրբեջանցիները գան ու ասեն՝ էս սարն իմն ա: