Վերջը չի երևում
Այս շաբաթ հասանք մի իրավիճակի, երբ ուշիուշով հետևում էինք ոչ թե սահմանում ընթացող ռազմական գործողություններին, ադրբեջանցիների հետ հերթական բախմանը, սադրանքներին, առաջխաղացմանը և մտահոգվում, թե սրա վերջն ինչ է լինելու, այլ Պուտինի, Փաշինյանի և Ալիևի միջև կայացած Սոչիի հանդիպմանը:
Այսինքն՝ հետևում էինք բանակցություններին, թե ինչ է սպասվում այնպես, ինչպես մեղադրյալն է հետևում դատախազի եզրափակիչ ելույթին՝ սպասելով, թե վերջում ինչ պատիժ է առաջարկելու: Իրականում այդպիսի զգացողություններ էին. թե Սոչիում մեր գլխին ինչ փորձանք է գալու, ինչ պատիժ են առաջարկելու: Ու որ հետևում էինք Սոչիին «մոտ կանգնած», ամեն ինչից տեղյակների գրածներին... մեկը գրում էր՝ ոնց որ թե միջանցք չենք տալիս, մյուսն էլ գրում էր՝ ֆսյո, տվեցին, հանձնեցին: Երրորդը հույս էր տալիս, որ Պուտինը Ադրբեջանի մասով ինչ զիջում պետք էր, արդեն արել է, այնպես որ՝ կարելի է հանգիստ քնել:
Մինչդեռ կա տարրական կանոն, որ եթե սեփական երկրի ճակատագրում հույսդ դնում ես հույսի վրա, դա արդեն պարտություն է: Սոչին դրանով արդեն իսկ պարտություն է, որովհետև մենք այնտեղ միայն հույսեր ունեինք. որ Պուտինը չի թողնի, որ մեզ այլևս նեղացնեն, Ալիևն այլևս կչափավորի իր ախորժակը, Իրանն այնտեղ մատ թափ կտա: Մենք մեզ հույս ենք տալիս, որ լավ կլինի, մինչդեռ Ադրբեջանն արդեն բենզալցակայան է սարքել Գորիս-Կապան ավտոճանապարհին՝ Փաշինյանի ասած Էյվազլիի կամ նմանատիպ մեկ այլ դժգույն բնակավայրի մոտ: Ու բնավ չենք զարմանա, եթե հայերը գնան, այնտեղից բենզին գնեն, մանավանդ, որ վառելիքի գները ամեն օր աճում են:
Ալոն ու Չալոն՝ բանակցություններում
Որքան հիշում ենք, Ալեն Սիմոնյանը ժամանակին լրատվական դաշտում է աշխատել, ամսագիր ու ռադիո է ղեկավարել: Եղել է կայքի խմբագիր: Բայց, որքան հասկանում ենք, առանձնապես բանի պիտանի չեն եղել նրա ղեկավարած լրատվամիջոցները, ընդհանրապես չենք հիշում, թե ինչ պրոդուկտ են տվել, ինչով են աչքի ընկել:
Հիմա Ալեն Սիմոնյանը փորձում է զարգացնել, աճեցնել իր մեդիատիրույթը: Հերթական մեդիամագնատի հայտ է ներկայացրել: Բայց շատ անտաղանդ: Միայն Ալենի հետ փոխկապակցված կայքը կարող էր լուսանկար հրապարակել Սոչիում կայացած հանդիպումից, որտեղ Փաշինյանն ու Ալիևն են, կողքին դներ կադրեր Սերժ Սարգսյան - Իլհամ Ալիև, Ռոբերտ Քոչարյան - Հեյդար Ալիև լուսանկարներից, ու դա ներկայացներ որպես Փաշինյանի պետականամետության, հայրենասիրության վառ դրսևորում՝ համեմատելով այդ լուսանկարները: Ինչ է թե Սերժն ու Ռոբերտը Ալիևների հետ հանդիպումներում ժպտում, ծիծաղում են, իսկ Փաշինյանը նամռոտ դեմքով Իլհամին է նայում:
Նույնիսկ մի նորմալ փիառ չեն կարողանում անել: Այսինքն՝ բանակցությունների լավն ու վատը, հաջողն ու անհաջողը սրանք գնահատում են ոչ թե բանակցությունների արդյունքով, թե ինչ է որոշվել, ինչ են պայմանավորվել, այդ որոշումները որքանով են արտահայտում Հայաստանի շահերը, այլ թե ով ոնց է նկարվել:
Դե, եթե Նիկոլի ջղայնոտ տեսքը Ալեն Սիմոնյանը համարում է հայրենասիրության պիսկը, հաջորդ հանդիպմանը վարչապետը թող Չալոյին հետը տանի, քսի տա Ալիևի վրա: Թող գզի: Մեր արև, արձանը կդնենք: Չալոյինը հաստատ: Նա գոնե տարածքներ չի զիջել: Բայց ասեք, որ շուստրի են:
Թույնինգ արած ընդդիմություն
Լավ, տեսնենք էս թազա ու ծյունինգ արած ընդդիմությանը: Էնքան էլ շատ են ու միանման, որ մեզ համար շատ բարդ է նրանց տարանջատել: Մեկը կոչվում է՝ Ազգային փրկության կոմիտե, երկրորդը՝ Փրկության ազգային կոմիտե, երրորդը՝ Կոմիտեի ազգային փրկություն: Մեկն ասում է՝ ես Հարավային Բևեռն եմ, մյուսը՝ Հյուսիսային:
Ու առայժմ ոնց որ թե չեն կարողանում իրար միջև կիսել ազգի փրկության առաքելությունը: Թե ով՝ ինչ մասնաբաժին պետք է ունենա այդ փրկությունում: Մեկը Ազատության պողոտայում կոչ է անում նախկին բոլոր նախագահներին, թե մի կողմ դրեք ձեր բոլոր տարաձայնությունները, միավորվեք, մի ժամ հետո մյուսը կոչ է անում, որ նախկին բոլոր նախագահները հեռանան քաղաքական ասպարեզից: Այ սենց փրկիչներ են: