«Ես հիմա երազում եմ՝ Գախարիան գար Հայաստան, մի երկու շաբաթ վարչապետություն աներ։ Եվ ցույց տար՝ ինչպես պետք է պայքարել համաճարակի դեմ»,- Սաթիկ Սեյրանյանի «PRESSING» հեղինակային ծրագրի ժամանակ ասել է նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանը։
«ՉԻ». Մի կողմ դնենք այն հանգամանքը, որ Վրաստանում Գախարիան նույնքան թիրախավորված է և քննադատվում է նույն բառամթերքով, ինչ Փաշինյանը Հայաստանում: Միգուցե ամբողջ օրն անցկացնելով տարբեր թվեր իրար հետ համեմատելով և տարատեսակ մանիպուլյացիաներ ստանալով՝ Բագրատյանը ժամանակ չունի հետևելու, թե ինչ է կատարվում հարևան երկրում:
Անցած տարի Հայաստանի տնտեսական աճը գրեթե երկու անգամ գերազանցեց Վրաստանի տնտեսական աճին, որը նկատվեց Վրաստանում և որի համար վրացական կառավարությունը ենթարկվեց բազում քննադատությունների: Վրացի քաղաքական գործիչները և փորձագետները հարցնում էին, թե ինչպես է հնարավոր, որ շրջափակման մեջ գտնվող երկիրը ավելի լուրջ տնտեսական արդյունք գրանցի, քան բաց սահմաններով երկիրը: Բայց անգամ Գախարիայի ամենամոլեռանդ քննադատները մտքի ծայրով չանցկացրեցին, որ կարելի է Հայաստանի վարչապետին հրավիրել Վրաստան՝ վարչապետություն անելու: Նրանց համար ազգային արժանապատվությունն ավելին է, քան քաղաքական կոնյեկտուրան: Նրանք գիտեն, որ կա մի սահման, որն անցնելուց հետո անխուսափելիորեն կդառնան մարգինալ:
Թերևս Բագրատյանին չի հետաքրքրում այդ նյուանսը: Նրա պատվիրատուներին չի հուզում՝ Բագրատյանը կդառնա մարգինալ, թե մեկ այլ բան: Կա հանձնարարություն քննադատելու ու թիրախավորելու կառավարությանը, և այն պետք է կատարվի՝ անկախ այն հանգամանքից, թե հանձնարարություն կատարողն ինչ անխուսափելի իմիջային կորուստներ կկրի:
Եվ շատ տխուր է, որ դժվար պայմաններում աշխատած վարչապետը իր փորձով և խորհուրդներով գործող կառավարության հետ կիսվելու փոխարեն իրեն պահում է որպես 5-րդ շարասյան շարքային կամակատար: