Ինքն ընտրվել է Հայաստանի գլխավոր դատախազ: Աշխատանքային առաջին օրը մտնում է կաբինետ, նստում բուխարիի մոտ դրած ճոճվող աթոռին ու բացում մամուլը: Հայկական մամուլը հպարտությամբ գրում է, որ ինքը Հանրապետության պատմության մեջ Ջհանգիրյան ազգանունով առաջին դատախազն է: Ինքը փքվում է հպարտությունից:
«Տըզզ»,- տզզում է քարտուղարուհու կոճակը: Սեղմում է. «Հը՞, ի՞նչ կա»,- հարցնում է ինքը: «Պրն գլխավոր դատախազ»,- ձեզ մոտ առաջին այցելուն է եկել:
«Ո՞վ է»:
«Հիմա ճշտեմ... Ռուբեն Վարդազարյան, ասում է, ձեր ուսանողն է եղել»:
«Ասա, թող ներս գա»,- կարգադրում է ինքը:
Ներս է մտնում Ռուբեն Վարդազարյանը, մինչև գետին խոնարհվում: «Շնորհավորում եմ ձեզ, պրն Ջհանգիրյան: Դուք արժանի էիք այս պաշտոնին, դուք հրաշալի իրավաբան եք, հրաշալի մանկավարժ, իմ կյանքում տեսած լավագույն դասախոսը»:
«Կարճ կապի, Ռուբո, ուզածդ ի՞նչ է»:
«Ի՞նչ ա պետք, որ ինձ Երևանի դատախազ նշանակեք»:
«Էդ ո՞ր խաչից»:
«Կներեք, հարցը սխալ ձևակերպեցի: Ինչքա՞ն ա պետք»:
«Էդ հեռախոսդ անջատի»:
«Ո՞նց... չլինի մտածում եք, թե ձայնագրում եմ: Հորս արև, բա ես էդ մարդն ե՞մ»:
«Այ տղա, անջատի»:
Վարդազարյանը հոգոց հանելով անջատում է:
«Դե հիմա ասա»,- ասում է ինքը:
«Ինձ նշանակեք, առաջին տարին կաշխատենք 50/50 տարբերակով, երկրորդ տարուց արդեն 40/60... 60-ը ձեզ»:
«Էդ ինչի՞ ես աչքերդ փախցնում»,- հարցնում է ինքը ու սեղմում սելեկտորի կոճակը:
«Լսում եմ, պրն դատախազ»,- լսվում է քարտուղարուհու ձայնը:
«Մի հատ էն մեր ՏՏ ոլորտի այթիշնիկին կանչի»:
Ներս է մտնում այթիշնիկը: «Մի հատ ստուգի իրեն»,- հրահանգում է ինքը:
Երիտասարդ մասնագետը գրպանից մետաղորսիչի պես մի հատ ձող է հանում, մոտեցնում Վարդազարյանին: «Տըզզ»,- մետաղորսիչի կանաչ լույսը վառվում է:
«Շալվարի ձախ գրպանում «Պանասոնիկ» ձայնագրիչ կա»:
«Հանի»,- հրամայում է ինքը:
Վարդազարյանը ձախ գրպանից հանում է «Պանասոնիկ» կասետային ձայնագրիչը. «Էս.. էս.. մոռացել էի... ջեբս են գցել....»,- կմկմում է ինքը:
Այթիշնիկը նորից ձողը մոտեցնում է, նորից կանաչ լույսը վառվում է: «Սարոչկեդ հանի»,- ասում է ինքը:
Վարդազարյանը վերնաշապիկը հանում է, դոշին լարեր են կապած, մեջտեղում՝ հեռակառավարվող ազդանշանային փոքր ձայնագրիչ: «Էս, էս... շան տղա ըլեմ, չգիտեմ էլ...»,- նորից կմկմում է:
«Պայուսակում էլ ինչ-որ բան կա»,- հայտնում է այթիշնիկը:
Բացում են պայուսակը, մեջը iPone-19 հեռախոս է, լայվը միացրած:
«Արա´,- զայրացած վրա է բերում ինքը,- սաղ աշխարհին ես եմ կռուտիտ անում, էս դու եկել, ուզում էիր իմ վրա գործ սարքեի՞ր, այ քու **** ******»:
Այդ պահին կաբինետի դռները բացվում են, ներս են մտնում Արամ Օրբելյանը, Հայկ Ալումյանը և Ամրամ Մակինյանը: «Բարև ձեզ, մենք Ռուբեն Վարդազարյանի իրավունքների պաշտպանության փաստաբանական խումբն ենք, էս չլնի՞ մեր պաշտպանյալի իրավունքները խախտում եք»:
«Արա, էլի սրանք»,- ձեռքերը թափ է տալիս ինքն ու սեղմում սելեկտորի կոճակը. «Մի հատ շտապ շտապօգնություն կանչեք: Ես մի ամսով հիվանդանում եմ»:
Արթնանում է ԲԴԽ-ի բուժկենտրոնում: