Քաղաքագետ Հայկ Ա. Մարտիրոսյանը ֆեյսբուքի իր էջում գրել է. «Հայաստանի պետությունը ղեկավարող այս մարդը տեղյա՞կ է, որ Լիբանանի իր պաշտոնակիցն ու առաջնորդը ոչ թե Արամ Ա կաթողիկոսն է, այլ՝ Լիբանանի Հանրապետության նախագահ Միշել Աունը՞:
Լավ է, որ զանգահարել է Վեհափառին, բայց ո՞վ է զանգելու և ցավակցելու Լիբանանի նախագահին: Վերջապես Բեյրութում բնակվող հայերը լիբանանցիներ են և չի կարելի ազգային սկզբունքով կիսել ցավը: Դա ոչ միայն տգեղ է նայվում և անարդար է, այլև` վիրավորական է Լիբանանի պետության և ղեկավարության համար»:
«ՉԻ». Լիբանանում տեղի է ունեցել նախադեպը չունեցող պայթյուն: Բեյրութի կեսը ավերակների մեջ է: Զոհերի թիվն անցնում է մի քանի տասնյակից, վիրավորները մի քանի հազար են: Պայթյունից անմիջապես հետո վարչապետը զանգահարում է կաթողիկոսին: Բայց կրկին քաղաքագետ դարձած նախկին վիրուսոլոգը գտել է պատճառ, որ մանիպուլյացիաների միջոցով իր դժգոհությունն արտահայտի Փաշինյանից:
Այսինքն՝ Լիբանանի նախագահը այդ օրհասական պահին բան ու գործ չուներ և պետք է հեռախոսային զրիցներ աներ այլ երկրների ղեկավարների հետ, երկրներ, որոնք անմիջական ազդեցություն չունեն տարածաշրջանի և Լիբանանի վրա: Թե Մարտիրոսյանին թվում է՝ Հայաստանը մեծ յոթնյակի երկիր է, և Աունը ամեն դեպքում պարտավորված կլիներ խոսել Հայաստանի ղեկավարի հետ:
Առիթ-անառիթ քննադատելու պլանն էլ բերում է այս որակի քննադատության: Վաղն էլ քննադատելու է, թե եթե դուխով եք, ինչո՞ւ չզանգահարեցիք Իսրայելի վարչապետին և չհարցրեցիք՝ կարո՞ղ է դուք եք պայթեցրել: Օրվա երկրորդ կեսին էլ մի մեծ վերլուծություն կգրի, որտեղ կհիմնավորի, թե հայկական դիվանագիտության հերթական ձախողումն էր, որ չկարողացավ պայթյունի պատասխանատվությունը դնել Թուրքիայի վրա:
Եվ ի վերջո, ստատուս գրելուց առաջ լավ կաներ օգտվեր Վիքիպեդիայից և ճշտեր՝ Լիբանանը, ինչպես Հայաստանը խորհրդարանական պետություն է, և Փաշինյանի պաշտոնակիցը այդ երկրի վարչապետ Հասան Դիաբն է: