Կանխատեսելի էր, որ անգամ Վանո Սիրադեղյանի մահը սգալն է կատաղության ալիք առաջացնելու 90- ականներից մնացած զանազան մեռյալ գործիչների և անատամ «մտավորականների» շարքում:
Կատաղությունը, իհարկե, պատահական չէ: 20 տարի է՝ Վանոն Հայաստանում չէ, իշխանություն չէ, բայց նրան կարդում էին, մեջբերումներ անում: Վանո Սիրադեղյանի գեղարվեստական հրապարակախոսությունը հատկապես մեծ պահանջարկ ուներ պատերազմից հետո, և այս հանգամանքը բնականաբար հանգիստ չէր տալիս ո՛չ պարտված իշխանությանը, ո՛չ նրա իբր ընդդիմությանը: Վանոյին հիշելը, Վանոյին կարդալը բացահայտում էր այն ամենը, ինչ արել էին 22 տարի շարունակ Հայաստանի և Արցախի գլխին 98-ից հետո մեր երկրում իշխող քաղաքական բոլոր ուժերը, կեղծ ազգայնական մտավորականությունը, վայ-հրապարակախոսները՝ վերլուծագանգերը:
Եվ բնավ զարմանալի չէ, որ երկարաշունչ մի հոդված է գրել նախագահի հավերժ թեկնածու, ՀՓՇ ձախողված գործողությունների առաջնորդ Վազգեն Մանուկյանի աներձագը՝ Ավետիք Իշխանյանը:
Մեռելածինը
«Պատմությունը, այո, դաս չի լինում։ Խելացի մարդիկ են ասել։ Բայց նկատի են ունեցել, որ դաս չի լինում հիմարներին»,- գրում է Վանոն: Սրանց ոչինչ դաս չի լինում: Սրանք իբր իրավապաշտպան են, բայց Նաիրի Հունանյանի և դրա նմանների: Սրանք ոչ մի կերպ չեն կարող ընդունել 90-ականների անձնական պարտությունները և Հայաստանի հաղթանակը՝ ի հեճուկս իրենց բայղուշությունների: Սրանք 90-ականներից հայ մամուլի էջերը լցրել են ցնդաբանություններով, որոնք չի կարդալու հոգեկան շեղումներ չունեցող, նորմալ տրամաբանող որևէ անհատ:
Համաշխարհային ազգի գաղափարական հայրը և նրա նեղ շրջապատը շատ էին ուրախացել Վանոյի արտաքսումից և Վազգենի սպանությունից: Կարծում էին՝ վերջապես եկել է իրե՛նց աստեղային ժամը: Չեկավ: Ու չի գալու: Մեռելածինների աստեղային ժամը շատ-շատ Սերժ Սարգսյանի ողորմածությամբ թոշակառուի պաշտոնն է, մեկ էլ իրենց գաղափարական գերի Նիկոլ Փաշինյանի ներողությունը: Պատերազմից հետո սրանք զբաղված են միայն մի բանով՝ վարկաբեկել ՀՀ առաջին նախագահին, մինչև 98 թ. ՀՀ իշխանությանը: Հիմա նույնն են անում Վանո Սիրադեղյանի նկատմամբ: Զուր մի՛ տանջվեք, մանավանդ որ նորմալ տեքստ էլ չեք գրում: Ձերը «բեսեդկայի» ցածրակարգ բամբասանքն է: Այնքան ցածրակարգ, որ կարդալիս միայն խղճահարություն է առաջանում գրողի նկատմամբ և կասկած. արդյոք ծանո՞թ է այն գրողների ստեղծագործություններին, որոնց անունները տալիս է: Օրինակ՝ Ավ. Իշխանյանը երբևէ կարդացե՞լ է Հրանտ Մաթևոսյան, Ակսել Բակունց, կարդացե՞լ է հոր՝ Ռաֆայել Իշխանյանի հրապարակախոսական հոդվածները գոնե… Եթե կարդացել է, ինչո՞ւ ոչինչ չի հասկացել:
Ի դեպ, «Առավոտ»- ում տպագրված հոդվածի վերնագիրն է «Մահացածի մասին միայն ճշմարտություն»: Պետք է միայն որոշել, թե ով է մահացածը: Նա, ում ստեղծագործություններն ապրելու են այնքան, որքան կապրի հայոց լեզուն, մեռնել չի կարող: Նա, ով նորանկախ Հայաստանում ստանձնել էր ամենաբարդ դերը՝ պատերազմի դաժան օրերին երկրի ներքին կայունությունն ապահովելու գործը, նա, ում ջանքերով նաև ապահովվեց հաղթանակը, միշտ գնահատվելու է ըստ արժանվույն: Իսկ ձեր, ձեր դաշնակիցների և ձեր օրգանական շարունակություն Նիկոլի ձեռամբ պետությունը հայտնվեց կործանման եզրին: Դե հիմա ասե՛ք՝ ով է մահացածը:
Զարուհի Գաբրիելյան