Երբեք չեմ սիրել հուշեր կարդալ, որովհետև դրանց հավաստիությունը, մեղմ ասած, թերի է։ Եթե կարդացել եք հուշեր որևէ նշանավոր անհատի մասին, ապա տեսել եք, որ դրանց մեծ մասը վերաբերում է ոչ թե հերոսին, այլ հուշագրին։ Մի հետաքրքրական իրողություն ևս․ հուշագրությունը բացահայտում է հենց գրողին, նրա բարոյական, մարդկային կերպարը։
Ս․թ․ նոյեմբերի 25-ին «Առավոտում» իր հուշերն է ներկայացրել հայտնի իրավապաշտպան Ավետիք Իշխանյանը՝ դրանք վերնագրելով «Արցախի վաճառքի ակունքները»։
Հուշագրության հակահերոսը, «Արցախի վաճառքի ակունքներում» կանգնածը մեկ այլ հայտնի իրավապաշտպան է՝ Միքայել Դանիելյանը, որը, ուշադրությո՛ւն, մահացել է 2016թ․։ Այսինքն՝ «մեղադրյալը» ոչ մի հնարավորություն չունի իր գլխին թափվող ամբաստանություններին պատասխանելու։
Ուստի Ավ․ Իշխանյանը խոսում է մահացածի հետևից։ Որքանո՞վ է սա հարիր մարդու իրավունքների պաշտպանին, թող դատի հասարակությունը և մարդու իրավունքների մյուս պաշտպանները։
Բացի սրանից, հուշերում կան հետաքրքիր թվականներ։ Այսպես, 1996, 2000, 2001։ Ասենք, 1996-ը պրն Իշխանյանի ընտանիքի համար բնավ նպաստավոր չէր, և նա չէր կարող Արցախը ծախող իրավապաշտպանի մասին իրավապահներին հաղորդում ներկայացնել։ Բայց 2000, 2001 թ.թ․ արդեն ուրիշ իշխանություն էր։ Չէ՞ որ Ռոբերտ Քոչարյանին ց՛այսօր վազգենմանուկյանականներն Արցախը ծախելու մեղադրանք չեն ներկայացրել։ Ուրեմն ինչո՞ւ է լռել պրն Իշխանյանը։ Իմացել է ակնհայտ հակահայկական գործունեության մասին և ո՛չ Ազգային անվտանգության ծառայությանն է դիմել, ո՛չ դատախազությանը, ո՛չ էլ մամուլում է ծպտուն հանել։ Ուրեմն առնվազն պետք է դատվի իմանալ- չհայտնելու համար։
Գիտեմ՝ էլի՛ եք հուշախռիվ լինելու։ Բայց զսպե՛ք ձեզ։ Որովհետև ձեր հուշերը միշտ էլ պռատ են լինելու, անպատասխան չեն մնալու։ Նոր տերերը բարձր չեն գնահատի։
Զարուհի Գաբրիելյան