Բոլոր կերպարները մեռելածին են:
Բոլոր նմանությունները՝ անհարկի:
Ներքևում ժողովուրդն է վխտում
Ներքևում իրավիճակը կայուն է,
Վերևում զխկտվում են, գխտում,
Մինչ ժողովուրդը մայում է:
Թե՞փ, թե՞ տեստոստերոն,
Տեստոստերո՞ն, թե՞ ոջիլ:
Բա ուղե՞ղը, պուճուրիկ ներոն,
Թեփո՞վ ես գործելու ոճիր,
Հա՜, գլխիդ կեղծամ կքաշես,
Կգոռաս, երբ քեզ տան քսի՝
Այսուհետ ինձ ասեք Արտաշե՛ս:
Բայց քեզ էլ ոչ ոք չի լսի:
Այս սուկն հայտնվում է ստեպ-ստեպ
Ու չքվում չեշիրյան կատվի պես,-
Ոչ տեստոստերոն, ոչ թեփ,
Ոչ յուղ, ոչ միզամուղ, ոչ մեզ:
Ոչ ծերտ, ոչ հասակ, ոչ թասակ,
Մաքրում է բոլոր հետքերը,
Բայց ունի նա քսակ ու դասակ,
Որ հոգա իր բոլոր պետքերը:
Այս մեկին երկսեռ լրագրողները
Անվանում են շպարված Կիկլոպ,
Հարամ քրտինքով ապրողները՝
Հոպ-ստոպ կամ էլ ավտոստոպ,
Իսկ հալալ քրտինքով գռփողները՝
Սագագող, երբեմն էլ՝ մի քիչ բիճ:
Ե՞րբ ենք կիսելու մեր փողերը,
Սամուիլ Էմանուիլովիչ:
Մի գողանար ու շնանար, ինչպես
Գրված է Աստվածաշնչում:
(Զարմանում եմ թե ոնց եմ ես
Էս օդը ձեզ հետ շնչում):
Այս մեկը ռազմի թեժ դաշտում
Մի՛ զենք ուներ՝ խաղողի ճութ:
Այս մեկն էլ վիագրա է պաշտում
Ու չրթում է ինչպես դդմի կուտ:
Իսկ այս մեկն ունի գնացուցակ.
Ազգի ապագան է կրթում
Կարող է մտնել մկան ծակ,
Բայց նախ՝ մեծ ակնոցն է բրթում:
Այս մեկը երկնագույն եթերով
Շողոտ-շաղոտ հարճ է խաղում:
Իսկ այս մեկը մամուլի էջերով
Ադամանդներ է քաղում:
Այս մեկը տեղով հրեշտակ է,
Գոլ ընդդիմադիր-ազգովի,
Գլուխը դատարկ մի տաշտակ է,
Սպասում է՝ ով այն կգովի:
Այս մեկը միակ վունդերկինդն է,
Ինտելեկտուալ մաֆիոզ:
Այս մեկը համայն ազգի խինդն է՝
Սադո-մազո-ապոֆեո՜զ:
Ու կանգնած է այս նավը հավետ
Ծովից ծոոո՜վ Հայաստանում:
Այ տխմար Նոյ Նահապետ,
Էլ չե՞ս անհանգստանում:
Ներքևում ժողովուրդն է վխտում
Ներքևում իրավիճակը կայուն է,
Վերևում զխկտվում են, գխտում,
Մինչ ժողովուրդը մայում է:
ՍԱՄՎԵԼ ՄԿՐՏՉՅԱՆ
«ՉԻ», թիվ 495, սեպտեմբերի 16, 2005թ.