ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը՝ անդրադառնալով կորոնավիրուսի դեմ պայքարին, ասել է. «Ես որ խոսքով ՀՀ վարչապետ եմ դարձել, հիմա պիտի սպեցնազը հանեմ եւ ծեծուջարդ անեմ ժողովրդի մեջ, որ կարգուկանոն պահպանե՞մ: Ես ո՞նց անեմ տենց բան: Ես սովոր չեմ, ես հաղորդակցության այլ կուլտուրայով եմ եկել: Երբ մենք իրար հետ խոսել ենք, պայմանավորվել ենք և արել ենք: Էլի խստացնենք, բայց մենք երկրում փոփոխություններ ենք արել իրար հետ զրուցելով, պայմանավորվելով, իրար խնդրելով, իրար աղաչելով, բացատրելով, իրար հարգելով: Հիմա ուզում եք սա փոխարինենք դուբինկաներով պարի հե՞տ: Սա պրոբլեմ է: Սա իմը չի:
Այսպես կարելի է վարվել հանցավոր շրջանակների հետ, սեփական ժողովրդի հետ ես ո՞նց այդպես վարվեմ»:
«ՉԻ». Վարչապետի տրամաբանությամբ մեզ ուժային կառույցներ պետք չեն: Ոստիկանություն, ԱԱԾ, սպեցնազ ինչի՞ համար ենք պահում: Եթե ոստիկանությունը խախտում է տեսնում, ապա պետք է միջոցներ ձեռնարկի: Եթե օրինազանցը չի ենթարկվում օրենքը պահպանելու պահանջներին, ապա կոշտ միջոցներ են ձեռնարկվում:
Կամ ինչո՞ւ եք կարանտինի կանոններ մտցրել: Տուգանքներ եք սահմանել, հանեք այդ ամենը: Իմաստը ո՞րն է, եթե միևնույն է, խախտողներին չեք պատժելու:
Մինչդեռ այս իրավիճակը պատերազմային կարելի է համարել: Իսկ պատերազմի ժամանակ զրուցելով, «փշի-փշի» անելով հակառակորդին հաղթել հնարավոր չէ: Ընդհակառակը, անընդհատ նոր դիրքեր ենք կորցնելու:
Կամ՝ ուրիշ բան ասենք. Մակրոնը, Թրամպը կամ Ֆրանսիայի նախագահը սպեցնազո՞վ են եկել իշխանության: Նույնպես խոսքով են եկել: Ընտրությունների ընթացքում գնացել, քաղաքացիների հետ զրուցել են, խոսել են, պայմանավորվել են, հետո՝ ընտրվել են: Եվ ի՞նչ. նրանք սպեցնազ կամ դուբինկա կիրառելու իրավունք չունե՞ն. թեկուզ՝ բարոյական իրավունք: Ունեն, որովհետև պետություն են ղեկավարում:
Ուինսթոն Չերչիլը մի խելոք բան է ասել. «Խոշոր գործչի, նրա մեծության արժեքը պատասխանատվությունն է»: Որքան խոշոր է մարդու պաշտոնը, այնքան՝ ավելի մեծ է պատասխանատվությունը: Նիկոլ Փաշինյանն ի պաշտոնե երկրի թիվ մեկ պատասխանատուն է: Պատասխանատու է ամեն ինչի համար: Այդ թվում՝ որ երկրում կարգուկանոն լինի: Դրա համար նա ունի օրենքով նախատեսված լիազորություններ: Ուրեմն, կամ այդ լիազորությունները կիրառում է, կամ էլ՝ քրեական օրենսգիրք, իրավապահ մարմիններ, այդ ամենը վերացնում է, հասարակական հարաբերությունների միակ ձևաչափը դառնում է խոսքն ու զրույցը: Լա՞վ է այդպես: