Անցյալ տարվա նոյեմբերից սկսած՝ ինքներս մեզ մխիթարում ենք, թե պարտված այլ երկրներ կարողացել են ոտքի կանգնել և նույնիսկ հզորանալ: Օրինակներն էլ, իհարկե, Գերմանիան և Ճապոնիան են: Գերմանիան ավելի հոգեհարազատ է: Գայթակղիչ հեռանկար է: Բայց մեզ համար չէ: Եվ ոչ թե այն պատճառով, որ մենք գերմանացիների չափ ճշտապահ ու աշխատասեր չենք, այլ որովհետև բոլորովին այլ աշխարհաքաղաքական պայմաններում ենք:
Հայաստանը փոքրիկ երկիր է, որ շրջապատված է խնդրահարույց հարևաններով:
ԱՄՆ-ը Հայաստանի վերականգնման համար միլիարդներ չի ներդնելու, այսինքն՝ Գերմանիայի վերելքին նպաստած Մարշալի պլանը մեզ չի սպառնում:
ԱՄՆ-ը Երկրորդ աշխարհամարտից հետո մրցակցում էր Խորհրդային Միության հետ՝ հանուն Եվրոպայի. հանուն Հայաստանի դժվար թե մրցակցության մեջ մտնի:
Արևմուտքը երբեք հանուն հայերիս Թուրքիայի հետ հարաբերություններ չի փչացնի: Այդ ոչ դեմոկրատական երկիրը ՆԱՏՕ-ի հզոր անդամներից է:
Արևմտյան բիզնես էլիտաները տնտեսական շահեր ունեն Թուրքիայում և Ադրբեջանում, բայց չունեն Հայաստանում:
Հետևաբար Գերմանիայի օրինակը մեզ համար ոչինչ չի նշանակում:
Մեր տարածաշրջանում ակնհայտ արևմտյան և հակառուսական կողմնորոշում ունեցող Վրաստանի օրինակը նույնպես կործանարար կլինի, քանի որ այնտեղ իշխում է թուրքական կապիտալը. թուրքերը գրավում են այդ երկիրը՝ առանց զենքի:
Ստացվում է, որ արտաքին աշխարհում ընտրության հնարավորություններ մենք չունենք: Այժմ հետաքրքիր ենք միայն Ռուսաստանի համար:
Գուցե սա վիրավորում է մեր սրտի նուրբ լարերը: Բայց իրականությունը պետք է ընդունել, և գնալ առաջ՝ միայն մեկ նպատակ հետապնդելով. պետք է պահել երկիրը:
Զարուհի Գաբրիելյան
«Չորրորդ իշխանություն», թիվ 13, 2021