Նման հիվանդանգին ատելության նմուշներ արձանագրեցինք շաբաթվա գլխավոր քաղաքական իրադարձության՝ Երևանում կայացած ԵԱՏՄ վեհաժողովի մասին, որին մասնակցում էին նաև Իրանի և Ռուսաստանի նախագահները:
Հատկապես սպանիչ էին Քոչարյանի «ֆանատների« գրառումները. սկզբից ասում էին, որ Պուտինը չի գալու, քանի որ Երևանում Ռ. Քոչարյանի հետ հանդիպելու պահանջը չի կատարվել:
Եկավ:
Հետո գրեցին, որ Պուտինը Փաշինյանի հետ չի հանդիպելու, քանի որ Քոչարյանն իր ընկերն է և այլն:
Հանդիպեց:
Արդեն լեգենդար դարձած սելֆիով, հանդիպումներով լեցուն օր անցկացնելուց հետո ՌԴ նախագահը վերադարձավ Մոսկվա: Վերադառնալուց առաջ հանդիպել էր Ռ. Քոչարյանի տիկնոջը՝ Բելա Քոչարյանին: Քոչարյանականները տարածել էին. Պուտինը եկել էր Հայաստան զուտ Բելա Քոչարյանին հանդիպելու համար, թե չէ չէր գա: Սա ոչ թե քարոզչություն է, համակրանքի դրսևորում, այլ ատելության.
մարդ ինչքա՞ն պիտի ատելություն ունենա օրվա իշխանությունների հանդեպ, որ նման իրադարձություններին այսպիսի բնորոշումներ տա:
Չնայած, Քոչարյանի համախոհներից ի՞նչ սպասենք, եթե Արմեն Աշոտյանն է հայտարարում, որ եթե այսօր մենք ողջ ենք, շնչում ենք, հաց ենք ուտում, երբեմն էլ ժպտում երբ, բացառապես Ռոբերտ Քոչարյանի ու Սերժ Սարգսյանի շնորհքն է: Ոնց է երևում մարդու կոմերիտավյունը. ԽՍՀՄ-ի օրոք պիոներները շնորհակալություն էին հայտնում ընկեր Ստալինին, ընկեր Լենինին՝ երջանիկ մանկության համար:
«Չորրորդ իշխանություն», թիվ 3, 4-ը հոկտեմբերի