28 տարի, իսկ նրանից 22 տարին առավել համառորեն փորձում էին համոզել, որ Հայաստանի քաղաքական ղեկավարությունը կապ չունի Շուշիի ազատագրման հետ, չի ցանկացել դա, և Շուշին ազատագրվեց միմիայն Քոչարյանի և Սարգսյանի կամքի շնորհիվ: Մեկ-մեկ էլ մի փոքր մեծահոգություն էին դրսևորում և նշում էին, թե Վազգեն Սարգսյանն էլ է մի փոքր օգնել:
Թվում էր, թե կա կարմիր գիծ, որը նրանք երբեք չեն հատի: Շուշիին սպառնացող վտանգը հենց այդպիսի կարմիր գիծ է: Բայց ինչի՞ ականատեսն ենք մենք երեկվանից դառնում: Հենց հնչեց Շուշիին սպառնացող վտանգի մասին լուրը, վերևում նշված երկու հոգուն սպասարկող քաղաքական գործիչները, ակտիվիստները և մեդիաները էլ ավելի ուժգնորեն սկսեցին հարվածել իշխանությանը:
Օրինակ` Արթուր Ղազինյանը անգամ հրապարակեց տեքստ, թե ինչ բառերով է Փաշինյանը ժողովրդին հայտնելու Շուշիի անկման մասին լուրը: Տեքստ, որը կարող է այս օրերին գրել Ալիևը՝ Թվիթերում կամ Հիքմեթ Հաջիևը՝ ֆեյսբուքում: Ոճային ոչ մի տարբերություն:
Այսինքն` փոխանակ հանդես գային կոչերով, որ պետք է համախմբվել, ամեն գնով պահպանել Շուշին, իրենց քաղաքական սատելիտների միջոցով փորձեցին մի հարված էլ կազմակերպել Երևանում:
Այս գործելակերպը լավագույնս բացահայտեց, թե նրանք որքան անկեղծ են նվիրված եղել Արցախի գոյապայքարին: Նրանք բացահայտեցին, որ կարևորել են միայն իրենց դերը այդ գոյապայքարում և որևէ նվիրվածություն չունեն Արցախին և մասնավորապես՝ Շուշիին: Հակառակ դրան, դեմ չեն օգտագործել անգամ Շուշիի հնարավոր անկումը իրենց քաղաքական ճղճիմ նպատակներին հասնելու համար:
Սեպտեմբերի 27-ից հետո սկսած Արցախյան պատերազմը և Շուշիի շուրջ վերջին մեկ օրվա զարգացումները մասնավորապես լավագույնս բացեցին այն մարդկանց աչքերը, որոնք ընկել էին վերոհիշյալ զույգի՝ 20 տարուց ավել տևած քարոզչական ծուղակը: Եվ հիմա շատերն են սկսել հասկանալ, թե ինչպես են իրենց խաբել:
Արիս Վաղարշակյան