Գործերը լավ են։ Բենզինի գները բարձրանում են, Ամուլսարի կողքի գյուղերի բոլոր բնակիչներին «Բրիտիշ պետրոլիումի» հաշվին պահպանակներ բաժանելուց հետո ահագին փող էլ մնացել է, Ղազախստանում բիզնեսը ծաղկում է, Կասկադի մոտի ավտոտնակի վրա ութ հարկ ավելացնելու թույլտվությունը ստացել է, զավակներն իրենց բրիտանացիներ են համարում ու նույնիսկ արքայազն Հարրիի նշանդրեքի հրավիրատոմս ստանալու հավակնորդների ցուցակում հայտնվելու հույսեր ունեն, ու իբր այդ ամենը քիչ է՝ իրեն էլ առաջարկել են Հայաստանի նախագահ աշխատել։
Աշխատավարձով-բանով։ Ու քանի որ այլ երկրներից նման առաջարկ չի ստացել, Կենտրոնից էլ չեն առարկել (ասել են «ռաբոտա նե պիլնյայա»), ինքը համաձայնել է։
Բայց աշխատանքը լուրջ թերություններ ունի։ Օրը երեք ժամ անկապ մարդկանց ժպտում է ու ասում «գլադ թու միթ յու», ընդմիջման ժամերին էլ երբ դուրս է գալիս զբոսնելու Հանրապետության հրապարակի մերձակայքում (բա ուրիշ որտե՞ղ զբոսնի), հենց որ Վազգեն Սարգսյանի կիսանդրին տեսնում է՝ վզի շրջանում սուր ցավեր են սկսվում։ Լավ, բա ի՞նչ անի։ Եթե պայթեցնի՝ մեկ էլ տեսար, HSBC բանկի գրասենյակը տուժեց, Սերժին խնդրի, որ կիսանդրին ապամոնտաժեն՝ դժվար թե համաձայնի (Վազգենի երկու եղբայրներն էլ ըստ էության իր մոտ են աշխատում)։ Բա ի՞նչ անի։ Մտածում-մտածում ու ձևը գտնում է։ Հենց Սերժի կաբինետից զանգում է Անգլիա. «Հելլո, Չառլի, բա չես ասի՝ հենց Երևանի կենտրոնում ոսկու հանք եմ գտել...»։ «Ի՞նչ Չառլի, այ տղա, մենք կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք»,- բարկանում է Սերժը, բայց ինքը միանգամից հանգստացնում է. «Բոսս, խոսքը Չապլինի մասին չի, արքայազն Չառլիի հետ էի խոսում, Վազգեն Սարգսյանի արձանի տակ ոսկու հանք ենք գտել»։ Ոսկու անուն լսելով՝ Սերժը միանգամից թուլանում ու ժպտում է. «Հիմա ի՞նչ, որպես մոտակա շենքերի աշխատողներ՝ կառավարության անդամներին պիտի պահպանակներ բաժանեք, որ չբազմանա՞ն»։ Ինքը հասկանում է, որ խնդիրը լուծվեց։ Մնում է, որ Կենտրոնը համաձայնություն տա։ Արդեն ուզում է դուրս գալ ու զանգահարել, բայց Սերժը թփթփացնում է ուսին. «Մի անհանգստացիր, Կենտրոնը համաձայն է»։ Ինքը անմիջապես հասկանում է, որ նաև այդ հարցով են գործընկերներ...
Արթնանում է բարձր տրամադրությամբ: