...

Դուխով անցան Ռուբիկոնը

Դուխով անցան Ռուբիկոնը

Նիկոլ Փաշինյանի բախտը բերել է, որ հեղափոխությունը իրավաբանական կամ ֆիզիկական անձ չէ, այլապես այն ամենի համար, ինչ նա արեց իր հետ, լրիվ բավարար էր դատի տալու համար: Դատի կտար վարկաբեկման, զրպարտման և վիրավորանքի հիմքերով:

Խորհրդարանում կառավարության հետ հարցուպատասխանի ժամանակ Փաշինյանը ամբողջովին կրկնեց Ալեն Սիմոնյանի նախօրեին հնչեցրած տեսակետները և պարզ դարձավ՝ ԱԺ փոխխոսնակը չի զբաղվել ինքնագործունեությամբ և ամբողջովին արտահայտել է կուսակցական բոսի մոտեցումները: Միակ տարբերությունը. Սիմոնյանը ավելի զուսպ էր և հարցին, թե ավարտվեց արդյոք Սահմանադրական դատարանի ճգնաժամը, պատասխանեց, որ դեռ աշխատանք կա այդ ուղղությամբ: Փաշինյանը, հավատարիմ իր ոճին, շտապեց ավետել, որ ճգնաժամը հանգուցալուծվեց և միայն բաժակն էր պակասում, որ այն կենացի վերածեր:

Փաստորեն, անգամ տեսնելով հասարակության արձագանքը Փաշինյանը և կոմպանիան չեն գիտակցում, թե ինչ արեցին: 1804 թվականին, ֆրանսիացի քաղաքական գործիչներից մեկը՝ Բուլե Դե Լա Մերտուն, անդրադառնալով Նապոլեոնի խնդրահարույց որոշումներից մեկին, ասաց. «Սա ավելին է, քան հանցագործությունը, սա սխալ է»: ՍԴ-ն այս կերպով համալրելու, հասարակության կարծիքը հաշվի չառնելու, սեփական աջակիցներին հեգնելու և արհամարհելու քաղաքականությունը հանգեցնելու է ծանր հետևանքների, իսկ դրանք շտկելը դառնալու է անհնար:

Կա տեսակետ, թե հեղափոխության ձախողման մասին պնդումները չափազանցված են, քանի որ ամենակարևոր արդյունքն այլևս գրանցված է՝ նախկին իշխանությունները մերժվեցին: Մնացածը վերաբերմունքի, քաղաքական նախասիրությունների և նոր իշխանությունների աշխատանքը սուբյեկտիվ գնահատելու դաշտից է: Սակայն դա այնքան էլ այդպես չէ:

Փաշինյանը ազնիվ չէ, երբ պնդում է, որ շատերի քննադատության հիմքում խմբակային շահերն են և քննադատելով Խունդկարյանի կամ Վաղարշյանի նշանակումները, իրականում ցանկանում էին իրենց մարդկանց տեսնել ՍԴ դատավորի պաշտոնում: Չենք բացառում, որ կան նաև նման խմբեր, սակայն հասարակության քննադատության և դժգոհության հիմնական պատճառը սողացող ռևանշն է, իսկ վերոհիշյալ երկուսի նշանակումով այն ստանում է լրացուցիչ հող: Նրանցով չի իրականանալու հակահեղափոխություն, բայց ստանալու է լրացուցիչ դիվիդենտներ, ճիշտ այնպես, ինչպես ստացավ Վանեցյանի նշանակումով:

Հեղափոխության հաջողության թեման կարելի էր ավարտված համարել, եթե վերջապես փակված լիներ ռևանշի հնարավորությունը: Սակայն մենք ականատեսն ենք բոլորովին այլ վտանգավոր զարգացումների և ուստի հեղափոխության ձախողման մասին տեսակետը տրամաբանական է: Մերժված ուժերը ամբողջովին պահպանել են իրենց դիրքերը դատական իշխանությունում և ոչ պակաս կարևորություն ունեցող մեդիա դաշտում: Իրենց հերթին, գործող իշխանություններն իրենց քայլերով ոչ միայն չեն նպաստում այդ դաշտերում նախկինների դիրքերի թուլացմանը, այլև հակառակը՝ անգամ նպաստում են, որ հանկարծ նրանց հետ մի բան չպատահի:

Այս պայմաններում իշխանությունները չպետք է հանկարծակիի գան: Առաջիկայում նոր թափ են ստանալու խոսակցությունները և վերլուծությունները, թե իրականում հեղափոխություն տեղի չի ունեցել և մենք գործ ունենք պայմանավորվածությունների հետ: Դրանք հերքելը օր օրի դժվարանալու է, և միակ մեղավորը իշխանություններն են, որ գրեթե ամեն օր խնամքով ոռոգում են այդ կասկածները: Բայց կարծես թե իշխանություններին դա չի մտահոգում. նրանք դուխով անցան Ռուբիկոնը:

Արիս Վաղարշակյան

«Չորրորդ իշխանություն», թիվ 27, 2020

ՆՄԱՆԱՏԻՊ ՆՅՈՒԹԵՐ
Դեպի ՎԵՐ