Իրարամերժ երկու թեզեր

Տանուլ տված պատերազմը հասարակական-քաղաքական դիսկուրս երկու վտանգավոր թեզ է ներմուծել:

Առաջինն այն է, որ եթե լավ կազմակերպվենք, զինվենք, բացահայտենք դավաճաններին և նրանց դուրս դնենք պետության ու բանակի կառավարումից, ապա շատ շուտով կկարողանանք հասնել ռևանշի: Այս թեզի տարածման հիմնական հովանավորը Դաշնակցությունն է: Սա ըստ էության՝ «զարգանալ չզիջելով» հայտնի դաշնակցական թեզի նոր փաթեթավորման փորձ է: Թեզ, որն ամբողջովին ջախջախվեց և ապացուցեց իր սնանկությունը:

Այստեղ կարևոր է շեշտել, որ նույն Դաշնակցությունը համագործակցեց և նեցուկ եղավ այն ուժերին, որոնք քսան տարուց ավել ոչ միայն գործուն քայլեր չարեցին մի փոքր զարգանալու համար, այլ նաև մսխեցին հաղթանակի արդյունքում ստացած առավելությունները:

Բայց շատ կարևոր է, որ գոնե հիմա պատասխանատու քաղաքական ուժերը մերժեն արկածախնդրությունը և չթողնեն, որպեսզի հերթական անգամ ոմանք փորձեն լվանալ ժողովրդի ուղեղները:

Հայաստանի մոտ ապագայի օրակարգում չկա կորսված տարածքների վերականգման հնարավորություն: Դա կեղծ օրակարգ է, որի միակ նպատակը ներքաղաքական դիվիդենտներ շահելն է: Հայաստանի առջև կա ուրիշ խնդիր. պահպանել առկա տարածքային ամբողջականությունը, շարունակել մնալ որպես թեկուզ կորուստներ կրած, բայց այնուամենայնիվ անկախ սուբյեկտ:

Եվ այստեղ առաջ է գալիս երկրորդ վտանգավոր թեզի չեզոքացման հրամայականը: Հայաստանից այլևս ոչինչ կախված չէ, կամ պատերազմը ավարտվել է, և այլևս կարիք չկա մտածելու բանակաշինության մասին: Սա նույնպես շատ վտանգավոր մտայնություն է:

Հայաստանին անհրաժեշտ է նոր ռազմական դոկտրին, որտեղ «նոր պատերազմ, նոր տարածքներ» պաթոսային ձևակերպմանը փոխարինելու կգա իրատեսական և արկածախնդրությունը մերժող դոկտրինի գիտակցում և ձևակերպում:

Հայաստանին անհրաժեշտ է մոբիլ, լավ զինված և ամենակարևորը մարտական ուժեղ պատրաստականություն ունեցող բանակ: Սա հնարավորություն կտա ապագա լավ կամ վատ զարգացումների դեպքում ունենալ ձայնի իրավունք և պաշտպանել մեր շահերը:

Արիս Վաղարշակյան