Պաշտոնապես քարոզարշավը դեռ չի մեկնարկել, բայց քաղաքական հայտ ներկայացրած ուժերից մեկը, չխնայելով ո՛չ իրեն, ո՛չ էլ հանրությանը, օր ու գիշեր զբաղված է քարոզչությամբ: Դեռ պետք է շնորհակալ լինել ռուս օլիգարխ Ռոտենբերգի նախկին կնոջը, որը նույնպես քաղաքական հայտ է ներկայացրել, այլապես բոլոր այն տեղերում, որտեղ փակցված է Տիգրան Արզաքանցյանի գեղեցիկ պատկերը, կլիներ «Հայաստան» դաշինքի գովազդային վահանակը:
Արդեն պարզ է, թե ինչու Քոչարյանը չհամաձայնեց մեծ կոալիցիա կազմել: Եթե այդպիսի միավորում կազմվեր, ապա նա իր քիմքին հաճելի քարոզարշավ անցկացնելու հնարավորություն չէր ունենա: Չէր կարողանա հավաքել ոլորտային աջակիցներին և պատմել, թե ինչ հրաշալի տարիներ են եղել իր կառավարման տարիները: Չէր կարողանա պատմել, որ իր օրոք բիզնեսը ազատ էր, ընտրությունները չէին կեղծվում, դատական համակարգի առողջացումն էլ սկսվել էր:
Սակայն այդ թեմաներին անդրադարձը խամրում է գլխավոր խոստման ֆոնին. Քոչարյանը խոստանում է բերել արժանապատիվ խաղաղություն: Հատկանշական է, որ խոստումը հնչել է Արմավիրի մարզում: Բոլորը գիտեն, որ այդ մարզում մեծ տարածում ունի հայտնի մշակաբույսերից մեկի մշակումը: Թերևս աջակիցները գտնվել են այդ հրաշք բույսի ազդեցության տակ և չեն հարցրել՝ պարոն Քոչարյան, այդ դո՞ւք եք, հաստատ դո՞ւք եք, ախր դուք և արժանապատիվ խաղաղությունը հակացուցված եք միմյանց:
Մեծ կոալիցիա չկազմվեց, որովհետև Քոչարյանը չէր կարող կանգնել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողքին և մտավարժանքներ անել արժանապատիվ խաղաղության մասին: Եթե անգամ Քոչարյանը նման ամբարտավանություն իրեն թույլ տար, ապա մի նոր Տերունական աղոթքի պատմություն կառաջանար: 1997 թվականին Հայաստանը արժանապատիվ խաղաղության հասնելու համար բոլոր հնարավորություններն ուներ, բայց Քոչարյանի ջանքերով այն չիրականացավ: Չիրականացավ նաև Քոչարյանի այն ժամանակվա և ներկայիս դաշնակից Դաշնակցության գործուն միջամտության շնորհիվ: Այդ կուսակցությունը իր հարյուրամյա պատմության մեջ շատ բաներ է տեսել, բայց ոչ երբեք արժանապատիվ խաղաղություն: Չանդրադառնանք Առաջին հանրապետության պատմությանը, միայն հիշենք, թե ինչ են արել վերջին 30 տարիներին, որ արժանապատիվ խաղաղություն չլինի: Երբ 90-ականների սկզբին կենաց-մահու պատերազմ էր, դաշնակները հավաքվում էին Ազատության հրապարակում և կոչ անում նոր ճակատ բացել նաև Ջավախքում: Ինչպես կարելի էր հասնել արժանապատիվ խաղաղության Արցախում, եթե բացեինք ևս մեկ ճակատ: Կամ ավելի թարմ դեպք: 2020 թվականի դեկտեմբերին, Քոչարյանի ցուցակի ներկայիս երկրորդ համար Իշխան Սաղաթելյանը հայտարարում էր, որ հիմա էլ է դեմ Լավրովի պլանին: Այսինքն՝ անգամ դաժան պարտությունից հետո էլ նախընտրում է արկածախնդրությունը արժանապատիվ խաղաղությանը: Կամ էլ ստում է, որ դեմ է Լավրովի պլանին:
Քոչարյանը ի վիճակի չէ արժանապատիվ խաղաղություն բերելու: Եթե 1998 թվականին ստանձնելով Հայաստանի նախագահի պաշտոնը՝ ուներ ժամանակ և դրական բալանս դրան հասնելու համար, ապա հիմա չունի ո՛չ առաջինը, ո՛չ երկրորդը: Մի մարդ, որ ստանձնել էր հաղթած պետության ղեկը և ուներ ամբարտավանություն՝ քննադատելու նախկին իշխանություններին, կարելի է միայն պատկերացնել, թե ինչ է անելու պարտված երկրի ղեկը ստանձնելիս: Միայն արդարանալու է, որ վատ ժառանգություն է ստացել: Իսկ դաշնակների ներկայությունը արկածախնդրության տարրեր է ապահովելու արդարանալու այդ փորձերին:
Արիս Վաղարշակյան